بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است. اولین علائم این بیماری مشکلات حرکتی است. حرکات روان و هماهنگ عضلات بدن توسط دوپامین که ماده ای در مغز است امکان پذیر می شود.
بدن شما احتمالا سالها قبل از شروع مشکلات حرکتی با این علائم هشدار دهنده ، شما را در مورد اختلال حرکتی آگاه می کند.
پژوهشگران در سال ۲۰۱۷ روشی برای تشخیص زودهنگام بیماری پارکینسون پیشنهاد کردند. این روش از سیستمی رایانه‌ای تشکیل شده که نرم‌افزار تخصصی و تبلت (برای تشخیص سرعت نوشتن) و مداد (برای اندازه‌گیری فشار وارده‌ی بیمار) را شامل می‌شود.
سلول های عصبی مغز ، به منظور کنترل حرکت عضلات از ماده شیمیایی به نام دوپامین استفاده می کنند. در صورت بروز پارکینسون ، سلول های مغزی مولد دوپامین به تدریج از بین رفته و دچار مرگ می شوند. به دنبال این امر ، سلول های کنترل کننده حرکات بدن ، قادر به ارسال پیام ها به عضلات نخواهند بود لذا کنترل عضلات مختل شده و به مرور زمان این آسیب دیدگی شدت می یابد.
تقریباً در همه موارد ، دارو برای کمک به مدیریت علائم جسمی و روانی مورد نیاز است.
در این زمینه محققان توانسته‌اند چشم‌انداز خوبی را برای از بین بردن این بیماری پیشرونده پیدا کنند. به همین دلیل این امید وجود دارد که در چند سال آینده بتوان یک درمان قطعی کشف کرد.
موادی که حاوی کافئین هستند ، خاصیت ضد پارکینسون دارد. قهوه نیز جزو این مواد است که می تواند کمک بسیاری در پیشگیری از پارکینسون بیماری ژنتیکی پارکینسون دارد. کسانی که در طول روز عادت به مصرف موادی که کافئین و قهوه در طول روز دارند، کم تر ر معرض ابتلا به پارکینسون قرار می گیرند.
داروی مبتنی بر حشیش ممکن است حملات تشنجی را در کودکان مبتلا به صرع دشوار کاهش دهد
عوارض جانبی داروها در این مراحل بعدی اغلب می‌تواند از مزایای آن بیشتر باشد.
با این حال ، اینکه هر کدام چقدر تاثیر دارند ناشناخته است. بیشتر موارد در افرادی رخ می دهد که سابقه خانوادگی مشخصی از این بیماری ندارند.
سن : افزایش سن یکی از خطرات ابتلا به این بیماری می باشد. به طور کلی می توان گفت ۳ درصد از افراد ۶۵ سال و بالای ۵ درصد از کسانی که ۸۵ سال هستند در معرض ابتلا به این بیماری می باشند. بیماری پارکینسون اختلال بر سیستم عصبی می باشد که معمولا در افراد مسن دیده می شود. از آنجایی که این عارضه ارثی نیست ، جهش های ژنتیکی به طور تصادفی اتفاق می افتد و اغلب محققان می گویند ترکیب عوامل محیطی و ترکیب ژن ها می تواند در وقوع آن موثر باشد.
با این حال ، آنها هنوز هم می توانند به اندازه کافی علائم را مدیریت کنند.
در این مرحله استقلال فرد مبتلا به پارکینسون کمتر می شود. در مرحله ۴، می توان بدون کمک ایستاد.
با استفاده از تحرکاتی که انجام می‌شود، می‌توان علائم این بیماری را تا حد زیادی کاهش داد.